MOJ KOMENTAR: “Sačuvaj nas Bože kuge, gladi i Hrvata”

June 14, 2020Vladislav B. Sotirovic

Ove 2011.-te godine se navršava 70 godina od početka „Velikog zločina“ („Magnum Crimen“-a) koji je počinjen na prostorima Neovisne države Hrvatske (Hrvatska, Slavonija, Srem, Bosna, Hercegovina, Dalmacija) u periodu od četiri godine (april 1941. g. – maj 1945. g.) nad srpskim (pravoslavnim življem). O karakteru ovog zločina je, po našem mišljenju, najbolju, za sada, napomenu dao Hitlerov opunomoćenik za Jugoistočnu Evropu, dr. Herman Nojbaher (Hermann Neubacher) napisavši da je „Hrvatsko uništavanje pravoslavnih Srba jedan od najvećih zloćina u čitavoj svetskoj povesnici“. Simon Vizental će kasnije ovaj zločin, naročito u vezi sa Jasenovcem, staviti u istu ravan sa holokaustom kroz koji su prošli Jevreji u Drugom svetskom ratu. Međutim, na žalost, u Muzeju holokausta u Vašingtonu postavka posvećena „Magnum Crimen“-u u NDH (tj. bolje rečeno GDH – Genocidna država Hrvatska) ni izdaleka ne reflektuje činjenično stanje stvari kakvo je bilo u te četiri ratne godine a kamoli da se iz te iste postavke može zaključiti (skužiti) da je holokaust kroz koji su prošli Srbi u NDH u istoj ravni sa jevrejskim holokaustom u okviru okupirane Evrope od strane nemačkih nacista.

Simptomatično je da i dan danas, tj. čitavih 70 godina od početka najstrašnijeg genocida u svetskog povesti (bar prema Nojbaheru) zvanični (politički i naučni) predstavnici nacije nad kojom je Veliki zločin izvršen nemaju jedinstven stav o karakteru Magnum Crimen-a ukoliko ga uopšte i obrađuju ili spominju u svojim javnim oralnim nastupima ili pisanijama. Ovo se uglavnom može objasniti kao posledica činjeničnog stanja da (bar) u Srbiji vlada naučno-politička atmosfera koja je ustanovljena daleke 1944. g. a koja je zarad politike „bratstva i jedinstva“ (tj. danas „euroatlanticističkih integracija“) stavila u zapećak Magnum Crimen kao destruktivno-kontraproduktivan primer „dobrosusedskih odnosa“. U tom kontekstu su i vladajući komunisti odmah nakon rata 1945. g. jasenovački logor smrti (Danteov „Deveti krug pakla“) smišljeno i sistematski rekonstruisali u najelitnije balkansko golf igralište i roštilj-piknik sastajalište sa vizuelnim ismevanjem svim žrtvama ovog sadističkog stratišta bez obzira na njihovu nacionalnost ili veroispovest postavljanjem spomenika (tzv. „Raspukla ruža“) a koji se sastoji od četiri slova „U“ koja gledaju na sve četiri strane sveta kao simbol (ustaške) univerzalne pobede i u vremenu i u prostoru. Da ovo postratno komunističko javno i otvoreno izrugivanje jasenovačkim žrtvama nije slučajno da se na ovom mestu samo potsetimo i činjeničnog povesnog stanja da jugoslovenski komunisti imaju pisanu i potvrđenu (u njihovim medijima) saradnju sa ustašama još od 28. decembra 1932. g. kada je ova saradnja (tj. sporazum o saradnji) i ozvaničena u „Proleteru –Organu Centralnog Komiteta Komunističke Partije Jugoslavije (Sekcija Komunističke Internacionale)“ (kako stoji u zaglavlju ovog glasila KPJ). Uzgred, svima nam je poznat i fakat da „naš najveći sin svih naših naroda i narodnosti“ nije nikada u svojoj podužoj (samo)vladalačkoj karijeri posetio jasenovačko stratište (udaljeno manje od 400 km. od njegove rezidencije na Dedinju i to vožnjom autoputem u luksuznom Mercedesu sa klimom) da se igrom slučaja pokloni senima monstruozno pobijenih a za takvu mogućnost je imao prilike bar jedanput godišnje (na dan zvaničnog „oslobođenja“ Jasenovca) i to sve od godine 1946. g. pa sve do godine 1979.

Na ovom mestu se nebismo bavili „okarakterisavanjem“ sadista-krvnika koji su počinili Magnum Crimen 1941. g. – 1945. g. bilo po etničkoj, bilo po kakvoj drugoj grupnoj osnovi više iz političkih nego iz moralnih razloga uz profesionalnu opasku da nam je dužnost da napomenemo da nisu svi Hrvati (uključujući i tzv. „hrvatsko cvijeće“) počinili Magnum Crimen ali da jesu svi Magnum Crimen krvnici bili Hrvati sa svojim „cvijećem“. Ono našta bismo želeli da ukažemo ovom prilikom, kao konkretan prilog istinskom proučavanju Magnum Crimen-a, su eventualno povesni koreni ispoljenog sadizma 1941. g. – 1945. g. nad kojim su se zgražavali čak i nacistički Nemci i fašistički Italijani u okviru Neovisne države Hrvatske koja je, za razliku od komunističkog postratnog tumačenja bila u potpunosti nezavisna kada se radilo o unutrašnjoj politici, tj. o politici na zemljištu države koja im je data od strane Hitlera i Musolinija. Dakle, ispoljeni sadizam u NDH, kako u kvalitativnom tako i u kvantitativnom smislu, nije bio „satelitskog“ već „neovisno-domaćeg“ karaktera pa se kao takav i treba tretirati pred nekim nezavisnim Međunarodnim sudom pravde (i prebijanja međunacionalnih računa u povesnom preseku).

U Evropi postoji samo jedan jedini narod koga je čitava Evropa javno proklela još u prvoj polovini 17.-og stoleća, i to upravo zbog ispoljenog sadizma, a to su „Hrvati“ (tako piše u povesnom izvoru). Naime, Evropa je još u prvoj polovini 17.-og stoleća skovala krilaticu-prokletnicu koja glasi: „Sačuvaj nas Bože kuge, gladi i Hrvata!“ Ovaj sramni beleg za čitavu jednu naciju isplivao je na evropsku površinu za vreme Tridesetogodišnjeg rata 1618.-1648. g. koji se vodio između evropskih katolika i protestanata (faktički evropski Jug protiv evropskog Severa). Ovaj verski rat se slobodno u povesti može smatrati Prvim opštim evropskim ratom u kome su pojedine regije Centralne Evrope ostale bukvalno opustošene a najviše su ubedljivo stradali etnički Nemci. Nakon ovoga rata računa se da je oko jedne trećine nemačkog stanovništva pobijeno a u pojedinim nemačkim oblastima čak i do čitavih 90 procenata.

Evropsko zgražavanje, a posebno nemačko, na „Hrvate“ (tj. na hrvatske soldate) i njihova nedela ostao je i u dokumentovano-pisanoj formi kao gore spomenuti natpis (krilatica-prokletnica) na katedrali u istočnonemačkog gradu Magdeburgu koji je za vreme Tridesetogodišnjeg rata bio prvi evropski grad koji je osetio na svojoj koži i ulicama sadističko biće hrvatske soldateske koje će doći do punog izražaja u Jasenovcu i ostalim stratištima duljem NDH za vreme Drugog svetskog rata 1941.-1945. g. ali i nakon toga za vreme Otadžbinskog rata 1991.-1995. g. Ostalo je zabeleženo i jedno svedočanstvo o hrvatskim zverstvima iz vremena Tridesetogodišnjeg rata u kome su Hrvati služili svoje bečke katoličke gospodare i to od strane jednog švedskog generala koji je zabeležio da su Šveđani našli u hrvatskom vojnom logoru glave beba nabijene na kočeve. Ovu tradiciju su Hrvati nastavili sve do danas tako da se o srpskim glavama nabijenim na drvene ograde po Krajini može naći svedočanstvo očevidca u monografskoj knjizi Jelene Guskove, Istorija jugoslovenske krize (1990-2000) u dva toma, Beograd 2003. g. (prevod sa ruskog).

Dakle, hrvatski sadizam se povesno može pratiti još od vremena Tridesetogodišnjeg rata od kada se može argumentovano, tj. zasnovano na povesnim izvorima, pokazati i što je najbitnije i dokazati da genocid (faktički etnocid) nad srpskim narodom uključujući monstruozna iživljavanja nad srpskim ženama i decom kao i rušenje srpskih spomenika kulture i povesti zajedno sa bogomoljama i pisanom tradicijom kako za vreme Drugog tako i za vreme Otadžbinskog rata od strane hrvatskih uniformisanih formacija nije nikakav novovekovni izum već pre svega dugostoletna tradicija pa čak i način nacionalne samorealizacije u Hrvata. Prof. Lazo M. Kostić je povodom ovog pitanja bio decidan pišući:

“Ali ne samo da su Hrvati u ovom našem decenijumu pokazali svireposti kojih bi se svaki Hun ili Avar stideo, nego uopšte je sva njihova istorija puna grozote, izdaja, otimačine, krađe, pljačke, ubistva nevinih i bespomoćnih. Nema nijednog savremenog naroda, to znači još preostalog naroda, o kome se istorija tako odvratno izrazila kao što su Hrvati. Njihova dela opisuju se sa puno groze. Gdegod su se pojavili, svuda su osramotili svoje ime i opoganili sve koji su s njima sarađivali.” (Лазо М. Костић, Примери хиљадугодишње културе Хрвата, Чикаго, 1953. г., издање Српске народне одбране, стр. 5.)

U istoj svojoj knjizi se Kostić poziva citatima i na knjigu Evropska pozornica iz godine 1653. koja je izašla u Frankfurtu na Majni a u kojoj se navode konkretni primeri i dokazi o zverskim hrvatskim zločinima, iživljavanjima nad civilnim stanovništvom i nezasitom plačkaškom karakteru koji su hrvatski vojnici pokazali u toku Tridesetogodišnjeg rata. Tako se na primer kroz opis događaja iz godine 1621. u Evropskoj pozornici govori o velikom broju divljih Hrvata koja je posle borbe kod Praga, tj. nakon bitke kod Bile Hore koju su češki protestanti izgubili od habzburških katolika, sakupila pljačkom veliki plen ne samo od protestantskih neprijatelja već i od svojih saveznika bohemskih katolika uz monstruozna ubistva žena, muškaraca i dece kojima su odsecali glave, ruke i noge i nakon toga ih sekli u komade.

Međutim, najstravičnija zverstva je hrvatska vojska prema knjizi Evropska pozornica (drugi tom koji je štampan godine 1679.) počinila u nemačkom gradu Magdeburgu nakon čega je i nastala krilatica ali i molitva Gospodu poznata širom Evrope pod sloganom: „Sačuvaj nas Bože kuge, gladi i Hrvata!“ Naime, godine 1630. hrvatska soldateska je ušla u ovaj istočnonemački grad i prema pisanju Evropske pozornice kao istorijskog izvora desilo se sledeće:

“Tada je zapravo počelo i pljačkanje, otimanje, mrcvarenje, sramoćenje devojaka i žena, i postupalo se preko svake mere užasno i grozno. U crkvi Katarine oni su pedesettrojici, uglavnom žena, sasvim nemilosrdno odrubili glave, tu su one pronađene mrtve sa savijenim i preklopljenim rukama. Neke su žene prilikom porođaja od tiranskih vojnika pogubljene. Uopšte ne može da se opiše ni izreče kakav je to bio jad, kakva beda i žalost… Oni su, ipak, pored konja i nešto stoke, odveli sobom u logor mnogo žena i devica sa nešto muškaraca, povezane lancima. Ženske su tu zloupotrebljavali u njihovoj đavolskoj požudi na bedan način, da su mnoge, naročito male devojčice od deset ili dvanaest godina, koje takođe nisu poštedeli, morale platiti glavom…”

Kada su se posle pijančenja, orgijanja, pljačkanja i svakovrsnih zločina nad mesnim stanovništvom konačno Hrvati povukli iz grada Magdeburga:

“10, 11. i 12. maja se tako žalosno jaukanje i deranje od preostale dece čulo, koja su stalno dovikivala oca i majku i koja zbog nerazumnosti nisu mogla da saopšte čija su. Neka su sedela pored svojih pobijenih roditelja koji su na ulicama ležali u krvi, i uvek su dozivali i vikali: o tata, o mama! Neka su deca sisali njihove mrtve dojke i pri tome tako žalosno se drala da bi se i kamen u zemlji smilovao i da bi se najokrutniji tirani pokrenuli na samilost.”

Knjiga Evropska pozornica nije jedina koja svedoči o zverstvima hrvatske vojske u okupiranom gradu Magdeburgu.

O ovim magdeburškim događajima iliti o „Magdeburškoj tragediji“ ostao je zabeležen i izveštaj gradskog pisara Magdeburga Danijela Fraja prema kome su i saveznički vojnici upozoravali civilno stanovništvo grada Magdeburga da se čuva Hrvata jer oni sve redom ubijaju, pa i on sam svedoči kako su kroz probijenu kapiju “Hrvati prohujali i pored nas sve živo posekoše.” Postoji i izveštaj magdeburškog esnafskog starešine koji je užasnuto svedočio: “Pošto su mnogi Hrvati prebrodili (reku) Labu (ili Elbu), jer je voda bila vrlo mala, i tako naše ljude opkolili i mnoge pobacali u vodu i smaknuli, to se rđavo zbilo jedno žalosno klanje i ubijanje da niko koga je neprijatelj zatekao nije bio pošteđen, ni žene ni deca, tako da se to ne može dovoljno opisati.”

Sa svim gore navedenim povesnim izvorima o sudbini Magdeburga nakon ulaska hrvatske vojske u njega slažu se i knjiga pod naslovom Švedsko oružje iz 1631. godine kao i istorijski dokumenti koji se uobičajeno štampaju zajedno i poznati su pod naslovom Pisma iz Cerbsta od 11. januara te iste 1631. godine. Na kraju da iz knjige Švedsko oružje citiramo samo jedan detalj koji će se i kasnije na balkanskim prostorima NDH (i natopljene srpskom krvlju) sukcesivno ponavljati i u 20. stoleću: „Dva vojnika su našla jedno malo dete gde dreči ležeći na ulici, svaki ga je od njih uzeo za nožicu i po sredi raščupao.”

Na kraju možemo da zaključimo da sadizam kreatora Magnum Crimen-a iz 1941. g.-1945. g. ima svoje duboko povesno poreklo, korene i tradiciju uz opštu napomenu da su nemački građani grada Magdeburga godine 1630.-te od strane hrvatskih vojnika doživeli samo tragediju u odnosu na stotine Magdeburga duljem NDH 1941. g. – 1945. g. koji su svaki za sebe bili ništa drugo nego Danteov „Deveti krug pakla“.

P. S.

Tačnost gore iznetih stavova zasnovanih na povesnim istočnicima o ukorenjenom sadističko-koljačkom biću u Hrvata danas osporavaju još samo hrvatske nacifašističke ustaše koje na ovakav način neuspešno pokušavaju da negiraju hrvatski genocid nad Srbima zarad njegovog ponavljanja u budućnosti. Klasičan primer ovakve ustašoidne propagande danas je nacifašistički Portal Hrvatskoga Nacionalnog Vijeća na kome je 20. svibnja 2014. g. objavljen sramni revizionističko-ustaški članak koji se dobrim delom odnosi i na moj gore objavljeni tekst:

Ž. Bistrović: Predrag Lucić prepisuje neprovjerene podatke iz četničke propagande